Dag 7 de reis die herseninfarct heet

9 april 2019 - Spijkenisse, Nederland

Daar zit ik dan de dag is de dag. Papa ligt I. Het ziekenhuis, mama is echt wel in de war. Ik zie haar sterk zijn maar het gaat moeilijk. Haar maatje heeft nu hulp nodig. 

Gisteren zag ik voor eerst dat papa echt droevig was. We proberen hem op te vrolijken, maar het lukt maar een beetje. 

Hij heeft erge last van katether, zijn longontsteking en verhoging. De informatie die we krijgen is minimaal. De toekomst is onzeker. 

Ik heb het vaak moeilijk met het besef dat ik papa voorlopig niet meer zal zien dansen, mopperen of de hond uit zien laten. Het voelt oneerlijk. Waarom hij... Ik had nog zoveel plannen. 

Mijn hoofd is moe. Ik zou wel weer willen werken. En een gewone dag hebben, maar het is allemaal nog zo onzeker hoe de toekomst eruit ziet. 

Papa ligt daar maar in zijn bed. Hij probeert soms wat te vertellen. Het is moeilijk hem te begrijpen. Zijn ogen kijken me doordringend aan. Jij snapt me toch??? Maar ook ik snap het niet. 

Vandaag hebben we een familiegesprek met een arts aangevraagd, we niet we dat aan moesten vragen. Maar goed als het goed ik hebben we dat vandaag. 

Wanneer ik dit op schrijf wordt het echt. De tranen rollen over mijn wangen. Ik moet echt huilen. Ik ben alleen... Bruce troost me. 

Ik neem me voor dat het goed is om even te huilen. 

We houden hoop... Het wordt beter ik weet het zeker. 

Foto’s

2 Reacties

  1. Ida de Bruin:
    9 april 2019
    Lieve Odesma, wat een onzekerheid over je papa , voor hem maar ook voor jullie als gezin , af en toe huilen mag fijn dat Bruce dan troost geeft.
    Ook voor jouw mama zijn het onzeker tijden en ja wat had je liever gehad dat je papa liep te brommen/dansen enz. Laten we hoop houden dat dat in de toekomst weer terug gaat komen. Hele dikke knuffel aan jullie allemaal liefs Ida xx
  2. Alie Schuurman:
    10 april 2019
    Lieve Odesma wat hard kan het leven zijn.
    Dit voelen jullie nu als geen ander.
    Maar je bent sterk en samen met Kenneth en de jongens kan je het aan.
    Een steun zijn voor je moeder die heeft het ook nodig te praten over haar angsten en gevoel .
    Datkan ze alleen met jullie .
    Je pa ziet dat jullie veel van hem houden en er voor hem zijn.
    Zijn angsten moet hij ook kunnen delen dusook al kan hij niet zo goed praten , praten jullie met en tegen hem.
    Over alles wat jullie bindt en wat julllie hebben gedaan samen en blijven hopen.
    Lieverd wij wensen jullie veel liefde en stekte houd kracht.💋💋💋