Dag 3 de reis die herseninfarct heet

1100 uur het was voor mij een betere nacht iets beter geslapen. Ik neem me voor beter voor mezelf te zorgen. 

We kwamen aan en de zuster was best positief papa had wat meer woordjes gezegd hij zei zelf Erasmus. 

We kregen gelijk te horen dat hij naar het Maasstad ging. Dat zou zo 1300 uur gebeuren. We geven nogmaals aan dat we liever hier bleven maar het is duidelijk hij moet naar het Maasstad. 

We zien wat verbetering, maar tegen de middag wordt het toch minder. Ademt zwaar bloedprikken gaat moeilijk en nog meer van die dingen. 

Er komt een speciale zuster om te prikken. Het doet pijn dat laat hij blijken toch doet de zuster het met zorg. Het lukt. Ze verontschuldigd zich. Papa kijkt naar zijn hand. Je ziet hem kijken van potverdikkie. 

1330 uur de ambulance is er het een aardige vriendelijke meneer Kees. Zeer zorgzaam en behulpzaam. Mama gaat mee en wij rijden ook naar het Maasstad ziekenhuis. Daar aan gekomen komt hij op zaal te liggen het druk. 

Papa klaagt ademt zwaar heeft pijn. Hij is geïnstalleerd maar het voelt allemaal niet goed het is zo druk. 

Gordijntjes gaan dicht wij krijgen zijn intake achter ons ligt er een meneer met harde televisie. Ik erger mij kapot. Goed is te zien dat papa zich rot voelt. Zwaar ademen. 

De intake gaat door op de televisie hoor ik hard gelach elke denk ik zeg er wat zeg er wat van. Die meneer kan er niets aan doen waarom zegt die zuster niets. Dan ben ik zat en zeg ik kan het niet volgen! Geërgerd. 

Ze snapt mijn niet stille hint en vraagt meneer zijn koptelefoon te gebruiken. Meneer zegt gelijk had het gezegd. 

De dokter kwam ook. In de drukte heb ik niet eens haar naam verstaan. Ze vroeg of we vragen hadden dat hadden we niet en nog even tussen neus en iets over reanimatie. Alles met alles was het alsof we van een 5 sterren ziekenhuis naar een hostel waren verhuisd. 

Alles is mijn lijf zij dit kan papa niet aan dit is te druk. Papa ging raakt steeds meer vermoeid en had pijn. Wisseling van de wacht. 

Er komt pittige zuster de controle doen. Papa is ademt zwaar is wat in paniek. Ze reageert en zegt meneer kan en mocht hier niet geplaatst worden hij gaat naar een kamer alleen. 

Wij zitten apathisch voor ons uit te staren wat gebeurd er. Achter ons zit een meneer met zijn familie gezellig te kletsen. Bij lijkt het mee te vallen. Wij zitten er tussen. 

Ik denk was papa maar zo. 

Alleen op de kamer moet papa rustiger worden het lukt een beetje maar hij ademt zwaar. 

Er komt familie langs. We zijn blij maar denken ook het is te zwaar. Maar de familie wil er ook voor hem zijn. 

Maar het beste voor papa is rust. Ik weet niet goed hoe ik dit allemaal moet organiseren. Ik laat het gaan maar geef duidelijk aan dat het druk voor hem is. 

We gaan naar huis.