Dag 2 de reis die herseninfarct heet.

Slecht geslapen nog wat dingen regelen. Hebben we alles. Tas meenemen enz. 

1100 uur bezoek uur. We zijn moe, verdrietig en weten niet wat ons te wachten staat. 

Papa ligt in zijn kamer hij er is niet zoveel veranderd wel ademt hij zwaar. Elke keer krijgt hij de vragen meneer weet u waar u bent wel jaar is het bent in de efteling. Papa antwoord goed. Welk ziekenhuis wijst hij naar het logo van de zuster. We krijgen te horen dat de arts rond drie uur met ons kan praten. Daar moeten we dan maar op wachten. Ook krijgen we te horen dat ze hem nog een nacht willen houden dus nog niet naar het Maasstad. Je gemoedstoestand wisselt erg. Het een achtbaan. Van angst, hoop, verdriet en onwetendheid. 

De families zijn lief voor elkaar. Er wordt voor elkaar gezorgd. 

Internet biedt steun. Allemaal lieve berichtjes voor mijn vader. 

Alle naaste familie komt langs ook zij zijn verslagen. 

1500 uur de arts komt hij gaat erbij zitten. 

Het is een lang verhaal. 

Papa heeft ernstige hersenbeschadiging. Er waren 2 proppen in grote bloedvaten waarvan ze er 1 weg konden halen. Het gaat om de linkerhelft waardoor de rechterkant verlamd is en spraak slecht. Hij kan ook slecht slokken. Er loeren bedreigingen zo kunnen er zwellingen in zijn hersenen ontstaan en moet hij daaraan geopereerd worden om ruimte te maken voor zijn hersenen dat is een zware operatie met veel risico's. 

Ook is een bedreiging dat hij een ontsteking krijgt. 

De oorzaak is waarschijnlijk zijn hartritme stoornis. Dat heeft een propje veroorzaakt. 

Ook cholesterol en hoge bloeddruk. 

Ik probeer helder na te denken en de juiste vragen te stellen. 

We zouden papa het liefst in het Erasmus mc houden zeg ik nogmaals. Het is protocol. Het is een kort duidelijk antwoord maar het zit me niet lekker. 

Morgen gewoon weer denk ik. 

De dag is de dag. Papa is erg moe. Ademd zwaar. 

Even stort ik in op de gang. Ik moest hard huilen. Het kon me niets schelen wie het zag en hoe ik me voelde. Ik werd getroost door vreemden.

Het verdriet gaat langzaam weg ik moet sterk blijven voor mama, papa en mijn broer. 

Kenneth staat ook met tranen in zijn ogen ze rollen. 

Ben dan ook weer dankbaar. 

Met verdriet naar huis. 

Anthony slaapt bij mama. 

Thuis aangekomen ga je terugkijken mooie filmpjes en foto's. 

Wat hebben we het vaak leuk gehad. 

Weer komt het besef misschien nooit meer. Ik huil Kenneth huilt we huilen hard. Bruce de hond raakt in paniek komt ons troosten. 

We gaan naar bed.